Een dagje strand

De strandhut is eigendom van de Expats van WAMCO. Je betaalt een eenmalige entree-fee en een jaarlijkse bijdrage voor onderhoud, personeel, vervanging enz. Op zondag voor de Expats, op zaterdag kun je reserveren voor als je bezoek hebt. We hebben net een nieuwe beachhut in gebruik genomen. Wat groter en voorzien van een heus zwembad(je). Dat laatste is geen luxe, een zwembad op het strand, want de zee is zeer verradelijk en er lopen veel krabben op het strand. Ook is al eens iemand in een waarschijnlijk aangespoelde injectienaald gestapt. Zij die mij kennen weten dat een normaal strand 2 grote nadelen heeft: het zand en het zoute water. Nu deze problemen hebben we niet in de beachhut. Je kunt lekker in de schaduw zitten, of langs het zwembad, zonder op je handdoekje te moeten liggen. En het zwembad is gevuld met helder grondwater, dus niet zout. Op de foto’s zie je wat sfeer impressies. Gisteren zijn we er met z’n zevenen naar toe geweest. Verzamelen bij de Ikoye yachtclub en vandaar uit ca. 20 minuten varen met onze boot over een verbindingswater. Vlak voordat we bij de aanlegsteiger zijn toetert de schipper (Vincent) een paar keer en al vlot verschijnt de locale jeugd, die tegen een kleine vergoeding (wat Naira’s en melk) onze spullen naar de standhut brengt, op ca. 5 minuten loopafstand van de steiger. Eenieder neemt wat mee, (fris)drank, hapjes, salade, brood en vlees voor op de barbeque. Het is er heerlijk rustig, weinig last van zware aggregaten die je anders in je huis –als een vaste achtergrondmuziek- continue hoort. Er staan op dit stuk strand diverse beachhutten, van allerlei bedrijven uit Lagos en omgeving. Het was rustig op het strand, alleen twee hutten verderop zie ik nog wat mensen. De strandventers hebben ons ook ontdekt. Ze blijven keurig buiten de omheining en gebruiken die om hun spullen op uit te stallen: kleurige tafelkleden met servetten, houtsnijwerk, kralenkettingen (ze verkopen ons waarschijnlijk terug wat wij er met de zending naar toe hebben gebracht) en nog veel meer snuisterijen. “I give you good price, you’re my friend” is hun standaard begroeting. De inzet is 2 tot 3 keer zo hoog als wat je er voor moet betalen, dus vooral veel afdingen, dat vinden ze ook leuk, en als de deal gesloten is handen schudden.
Aan het einde van de middag gaan we barbequen: kip, hamburgers, worstjes en Mari heeft heerlijke pindasaus gemaakt. Wat over is wordt verdeeld voor de cook-steward en de terreinopzichter/ grondeigenaar/ bouwmeester (Julius), die op z’n quad over het strand rijdt en “toevallig” rond etenstijd even voorbij komt. Aan het einde van de dag spullen inpakken en de jongens brengen alles weer netjes naar de boot.
Vandaag (2e paasdag) ben ik een paar uurtjes naar de fabriek geweest. Rondje door de productie, praatjes gemaakt en wat zaken gelezen. Om 1 uur was ik weer thuis. Vanmiddag wat lezen en ik heb me voorgenomen een duik in het zwembad te nemen. Intussen ook nog een monteur geregeld omdat het aggregaat niet meer omschakelt als er weer stroom (“Nepa”) van de centrale is. Van de week zat ik helemaal zonder stroom en de UPS is nog niet functioneel. Het was al donker en ook geen kaarsen in huis, dus een uurtje zitten wachten totdat het euvel verholpen was. Gewoon geduld hebben, ik begin het al te leren.....

De foto’s zijn wat sfeerplaatjes van onder andere het strand.

Gegroet,

Hans