Boris 8 jaar

Beste Allemaal,

We zijn inmiddels al weer vier weken terug in Lagos en weer helemaal gewend. Wat dat betreft begint Lagos steeds meer een thuis te worden. Boris ging zonder enig voorbehoud weer aan de gang op school en ook met z’n vriendjes hier gaat het weer als vanouds. Hij speelt nu veel met een andere Boris, uit een Nederlands gezin met vier kinderen. Samen voetballen, mee naar het strand en natuurlijk samen op de Wii spelen.
Boris dagen zijn naast schoolgaan, voor een groot deel gevuld met sporten. Voetbaltraining en -competitie op de Amerikaanse School, zwemmen, tennis karate, hij kan er niet genoeg van krijgen. En met als gevolg dat Adrie’s dag vaak bestaat uit het met de auto wegbrengen en ophalen, en tussendoor veel wachten, al dan niet in de file.
Vorige week zijn we naar een andere strandhut geweest, ook wel weer leuk voor de verandering. Al is de dagindeling hetzelfde: snacken, borrelen, kletsen, luieren en zwemmen. Alleen de volgorde wisselt. Minder leuke ervaring was dat we er op het einde van de dag, vlak voor vertrek achter kwamen dat er een portemonnee weg was van Janneke. Vergeten in Lagos?, of gestolen? Je gaat natuurlijk aan jezelf twijfelen. De tassen worden voor ons gedragen, dus kans te over voor dieven. Toen we bij de boot aankwamen was er ook plotseling een telefoon verdwenen uit één van de tassen. Gelukkig wist Eric wie de tas gedragen had en het mannetje werd (gelukkig buiten ons gezichtsveld) door z’n mededorpsgenoten gedwongen tot een bekentenis. En ik kan jullie verzekeren dat dit bepaald hardhandig ging. Eerst kwam uit het bos de portemonnee tevoorschijn, uit z’n broekzak het geld en na wat meer fysiek aandringen werd de telefoon gevonden in een ander bosje. Een ongenadig pak rammel volgde hierop, voor ons niet geheel te plaatsen, maar hij brengt natuurlijk wel het dorp in diskrediet en ontneemt wellicht z’n mededragers de kans om een paar honderd Naira bij te verdienen. Dit was al de 2e keer, want ook bij de Wamco strandhut hebben we al eens een diefstal gehad.
In Lagos wordt momenteel veel geld gestopt inde “beautifying” van de stad. Boompjes planten, groenstroken aanleggen etc. maar de wegen blijven nog steeds een puinhoop. En tijdens het regenseizoen worden de straten met de dag slechter. Een 4-wheel drive is op z’n tijd geen luxe, maar een noodzaak om ongeschonden op de plaats van bestemming te komen. De 3rd Mainland bridge, de belangrijkste verbinding tussen waar we wonen en m’n werk is nog steeds in groot onderhoud. Zo af en toe zijn er berichten dat de renovatie voor loopt op schema, maar helaas, het schema is nooit echt bekend gemaakt. Gevolg is wel dat vooral de terugweg steeds meer tijd neemt. Anderhalf uur is nu standaard met uitschieters naar ruim 2 uur. En dat ondanks de escort auto die probeert ons door het verkeer heen te duwen.
Vorige week hadden we opeens bezoek op ons terrein, een vervaarlijk uitziende krab, niemand weet waar die vandaan kwam, liet zich zien. Erg agressief, de slippers van de chauffeur werden aangevallen. Maar zoals met zoveel dieren hier, is hij uiteindelijk geëindigd in de soep (niet de onze!). En ook de bananen zijn inmiddels rijp, dus vers fruit uit eigen tuin.
Gisteren hebben we de verjaardag van Boris gevierd op het strand. Z'n achtste verjaardag alweer. Dertien kinderen mee in de boot en op het strand lekker zwemmen en spelletjes doen als trefbal en ballonnen trappen. En heerlijk weer voor de verandering, de hele dag zo’n beetje zon op het strand. Iedereen nog hartelijk bedankt voor de telefoontjes, kaarten en cadeautjes, Boris is weer aardig verwend.
Groeten,

Hans