Overstroming

SMS op zaterdagmorgen 04.33 uur: “Flood in Wamco premises. Production staff advised 2 terminate production 2 avoid electrocution”. Eerste gedachte is hé niet weer. Twee jaar geleden hebben we een enorme overstroming gehad toen de schedingsmuur met de buren onder de waterdruk bezweek. Afwatering was niet goed op buurman’s terrein, tegen de muur was het waterpeil opgelopen tot ruim 1,5 meter en zonder tegendruk gaat dat natuurlijk fout. Om 5.15 uur zit ik met Arend in de auto naar de fabriek. Het regent behoorlijk maar niet overdreven. In de fabriek aangekomen blijkt dat men uit voorzorg de generatoren heeft afgeschakeld omdat de bodems van de schakelkasten al onder water staan. Maar hierdoor werken de twintig (4x5) afwateringspompen dus ook niet. Op sommige plekken op het terrein staat het water al ruim een meter hoog en aantal warehouses zijn reeds volgelopen. In de gehele fabriek staat zo’n 10 cm water, maar het ziet eruit als een grote watermassa. Niemand is op het idee gekomen in ieder geval één aggregaat aan te houden zodat de pompen kunnen draaien. Ook liggen er niet zoals de instructie uitdrukkelijk luidt zandzakken voor beide poorten. Het noodaggregaat blijkt niet aan te slaan wegens water in de diesel (Hoezoe Murphy?). Wamco ligt een beetje in een kuil en als het waterpeil in de straten stijgt en de drainages vollopen gaat het water volgens een oeroude natuurwet toch op zoek naar het laagste punt met alle gevolgen van dien. Maar Arend is niet voor één gat te vangen en daarbij een uitstekende techneut. Alle hoofdschakelaars gaan uit en hij geeft opdracht één aggregaat te starten. Dan op zoek naar de kast waarop de pompen geschakeld zijn, waarbij de locale monteurs helaas meer een sta in de weg zijn dan een hulp. Na en uur heeft hij 18 van de 20 pompen in bedrijf. Ik ga intussen mensen mobilisren om de schade te beperken. Ik bel de productiemanagers en zeg hen zo snel mogelijk naar de fabriek te komen, gelukkig zijn de meesten al onderweg. Arend en ik gaan op zoek naar de dieselpomp, niemand weet waar die is, maar Arend vindt hem bij de afvalwaterzuivering. Snel wat sterke mannen opgetrommeld, want het ding is loodzwaar. Met een heftruck die voorzichtig door het water manouvreert wordt het ding bij de poort gezet, slangen aangesloten en even later pompt ook deze duizenden liters water naar buiten. Gelukkig regent het niet te hard en is nu de afvoer groter dan de aanvoer van water. We gaan samen Kapil die intussen is gearriveerd een kop koffie drinken. Was dit nu te voorkomen geweest of niet. Ja en nee, duidelijk is dat als er snel en adequaat opgetreden was de schade beperkt had kunnen blijven, maar dit is Nigeria en Murphy’s law geldt hier sterker dan elders. We gaande de schade opnemen en foto’s maken voor de verzekering. In de fabriek valt het mee, ook de opslag van grondstoffen en het gereed product warehouse staan weliswaar onder water, maar het opgeslagen product staat nog net niet in het water. In wat andere warehouses is de schade groter. Daar staat ca. een meter water en veel dozen, folierollen etc. zijn onder water gelopen. Door het water zijn veel pallets met verpakkingsmaterialen omgevallen en geven een trieste aanblik. Hopelijk keert de verzekering uit. Het waterpeil zakt en geeft zich gewonnen tegen het aanhoudende pompgeweld, na een paar uur besluit Arend de andere aggregaten ook in te schakelen , wat nog lukt ook. We besluiten langzaam de productie op te starten en ’s middags om twee uur draaien we weer. Maandag maar eens kijken wat we nog extra kunnen doen om herhaling te voorkomen. In de straat voor de fabriek is door de harde regenval een 10 kV leiding gesprongen en is een man geëlectrocuteerd en ter plekke overleden. Dat moet geen prettig gezicht zijn geweest, al vertelt een getuige het ons zonder enige vorm van emotie. Een mensenleven is hier helaas weinig waard en zolang het geen familie is, nauwelijks een reactie waardig.
De eerste schoolweek van Boris was voor hem en Adrie wennen. Een nieuwe school, nieuwe klasgenoten, een nieuwe juf en erg vroeg op (6 uur). Gelukkig heeft hij meteen al een vriendje (Gijs) waar hij kan gaan spelen en ook voor de dinsdag is hij al onder de pannen. Voor de moeders, die kun kinderen van school ophalen is het altijd maar afwachten of ze op tijd zijn. Door de zeer wisselende verkeersomstandigheden doe je soms over het stukje naar school van 3 kilometer meer dan een uur. Dus op tijd weg en als je te laat komt de onderwijzer bellen dat je te laat komt. Dat is hier heel normaal. Adrie heeft een drukke week achter de rug. Aqua joggen, koffiedrinken, naar het kindertehuis, naar de stofjesmarkt en intussen boodschappen doen en vervoer van Boris van en naar school. Ze moet ook erg wennen aan Antoine, je hebt niet echt privacy en dan wordt het je wel eens teveel. Dus op vrijdagmiddag heeft ze Antoine maar weggestuurd en gemeld dat hij zaterdag niet hoeft te komen. Antoine is verbaasd en hij vraagt of ze mij wil bellen om toestemming te vragen. Adrie maakt duidelijk dat er maar één baas is in huis en het laat zich makkelijk raden wie dat is. In de gesprekken met andere moeders wordt al snel duidelijk dat eenieder deze aanpassingsproblemen heeft (gehad), alles gaat wennnen en krijgt al snel een plek. Afgelopen zaterdag heeft Boris z’n eesrte verjaardagspartijtje gehad. Samen naar de film (Ratatoulle) en spelen op de compound. Het is de gewoonte dat de kinderen door beide ouders worden opgehaald om de laatse uurtjes te borrelen en te snekken. Heel gezellig en je leert weer nieuwe mensen kennen. Op zondag zijn we met z’n dertienen naar de beachhut geweest, stralend weer en gelukkig voor Boris waren er ook andere kinderen bij. Een prachtige dag, lekker zwemmen, voetballen en tot afsluiting de traditionele barbeque.

Groeten, Hans