Routine

Vandaag zijn Boris en Adrie naar het strand met hun een aantal mensen en ik ben thuis gebleven om wat achterstallig werk te doen. En weer eens een stukje te schrijven op de weblog.
Nu we hier al weer een tijdje zijn (in maart ben ik er al weer 2 jaar) ontdek je niet zoveel nieuws meer. Alles wordt routine en het straatbeeld heeft nog maar weinig verrassingen. Van de financiële crisis merken we hier nog niet zoveel, al begint de inflatie (en dus de prijzen) sterk op de te lopen. Omdat onze locale valuata (Naira) in de laatste maanden zo’n 30% in waarde is gedaald ten opzichte van de dollar worden vooral alle geïmporteerde goederen fors duurder. Dat merken we bij Wamco erg goed. Al onze grondstoffen komen van de wereldmarkt en daar betaal je dan ineens 30% meer voor. Desondanks loopt de afzet nog steeds erg goed en de fabriek draait dan ook op volle toeren. Maar het nieuws uit Nederland dat we trouw volgen op BVN wordt volledig beheerst door de financiële onrust, het lijkt wel of er niets anders meer te melden valt.
Begin mei krijgen we weer bezoekers, John en Wies, waar we ons erg op verheugen. Het is erg leuk om bezoek te krijgen, want niet veel mensen voegen echt de daad bij het woord. Als het doorgaat krijgen we eind mei en juni ook nog bezoek, dus het wordt nog druk.
Boris vermaakt zich hier nog steeds prima en loopt feestje naar feestje af, sport nog steeds heel veel en heeft veel vriendjes en vriendinnetjes om mee te spelen. En hij is zelfs hier naar een lokale kermis geweest, zo proberen we elke keer maar weer wat nieuws te verzinnen. Natuurlijk val je als je in zo’n kleine (expat) gemeenschap woont na een jaar in herhaling, de feestjes herhalen zich en je ziet veelal dezelfde gezichten. Natuurlijk komen en gaan er gezinnen, dus daar leren we weer nieuwe gezichten kennen. Vorige week was het afscheidsfeest van Albert en Ditty, ze zijn hier ruim 10 jaar geweest en gaan op weg naar een volgende posting. Hij werkt voor Shell en gaat later dit jaar in Canada aan het werk. Ze waren erg actief in de Nederlandse gemeenschap en waren er altijd bij als er wat georganiseerd moet worden. Op hun “feestje”, compleet met band waren bijna 200 gasten. We zullen ze missen. Met Shell gaat het hier duidelijk wat minder. De productie loopt sterk terug en dat zal ongetwijfeld gevolgen hebben voor het aantal gezinnen dat hier gestatoneerd is.
Boris en Adrie zijn aan het aftellen, nog 6 weken en dan is het Paasvakantie, lekker 2 weekjes naar Nederland. Hoewel Boris het hier goed naar de zin heeft, blijft hij z’n vriendjes en de school in Nederland missen. Aangezien er in Nederland geen echte Paasvakantie is, kan hij weer 2 weken meedraaien in Nijensleek en daar ziet hij erg naar uit.

Tot de volgende keer.

Groet, Hans