De eerste ergernissen........

Eén van de eerste zaken waar ze je voor waarschuwen als je de voorbereidingscursus voor Nigeria volgt bij het Tropeninstituut is, dat -ongeacht in welke vreemde cultuur je verblijft- je na enige tijd snel geïrriteerd gaat raken. Dit is een vast onderdeel van het inburgeringsproces en het gaat vanzelf over, de berusting erin is de volgende fase. Belangrijk is dat je in deze fase niet naar Nederland gaat, de terugkeer wordt er stevig door bemoeilijkt en er zijn zelfs mensen die niet meer terugkeren naar het land van uitzending. Nu heb ik niet het idee dat ik in een dip zit of zo, maar ik merk wel dat de eerste irritaties zich gaan manifesteren. Tegelijkertijd realiseer ik me terdege dat de bron van deze irritaties meer in mezelf zit dan in m'n omgeving. Ik ben degene die zich aan moet passen aan de vreemde cultuur en kan wellicht met veel moeite op termijn op micro schaal wat veranderen.
Een paar voorbeelden: Van de week een paar keer goed vastgezeten in het verkeer, en dan ook echt goed vast. Nigerianen en autoverkeer is een rare combinatie. In het verkeer, maar ook op andere fronten, is de Nigeriaan totaal "lawless" en ongedisciplineerd. Wat overigens ook volmondig door hun wordt beaamd. Het is een voortdurend gevecht om 'My space': daar waar ik ben en daar waar ik naar toe moet, namelijk de paar vierkante meters rondom je auto, temidden van 100en andere auto's. Gevolg is dat letterlijk alle regels aan de laars worden gelapt, een enorme chaos ontstaat met letterlijk alle auto's als het beter uitkomt dwars op de weg en rustig tegen het verkeer in proberen te rijden, daarbij de chaos alleen maar vergrotend. En dat alles natuurlijk gepaard gaande met continue getoeter. Aanspreken op dit verkeersgedrag is totaal nutteloos, want iedereen doet het en als je niet meedoet weet je zeker dat je geen centimeter van je plaats komt. Zelfs de schaarse stoplichten worden als de kans daar is genegeerd.

Maar ook de drie electriciens van de fabriek die een kapotte lamp komen repareren thuis,tot de ontdekking komen dat ze het juiste gereedschap niet bij zich hebben, teruggaan naar de fabriek en een halve dag later weer terugkomen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Of de familie in de rij voor de kassa die hun spullen één voor één aan de cassiëre geven, totaal geen aandacht schenkend aan de rij achter hen en daarna nog een lang gesprek beginnen met de cassiëre over ik weet niet wat. Of Tunde de chauffeur, die ik maar weer eens op duidelijke wijze voor de zoveelste keer heb moeten instrueren dat harder dan 120 rijden met één hand aan het stuur niet langer meer getolereerd wordt door mij. Het standaard antwoord is "Yes, master, sorry it won't happen again", maar de volgende dag is het weer raak. Maar ergernis is ook een pak Scholiertjes van Lu kopen voor teveel, en dan thuis -me verheugend op de smaakherinnering- tot de constatering kom dat de chocola al zeker drie keer in de distributieketen volledig is gesmolten geweest en de koekjes en chocola tot één wit uitgeslagen smurrie zijn samengeklonterd. Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan, maar dan zou een verkeerd beeld kunnen ontstaan. Vandaag schijnt de zon prachtig, de fabriek lag er goed bij, de verkopen zijn fantastisch en morgen lekker naar de beachhut. Deze week is de Zuiveltechnologie curus van start gegaan, dus heb ik zelf ook weer in de schoolbanken plaatsgenomen, samen met zo'n dertig andere collega's, in drie groepen. Het tempo ligt hoog en het niveau is behoorlijk. Elke dag een test (met cijfer) over de leerstof van de vorige dag en dus 's avonds aan de studie. Ik heb al één keer moeten spijbelen wegens MT verplichtingen, maar kan de test maandag inhalen en wil toch wel op het einde van de cursus m'n certificaat halen.

Over drie weken ben ik een weekje in Nederland en begin me daar nu wel op te verheugen. Lekker naar de familie thuis, de vertrouwde omgeving en zelf weer eens de auto besturen.

En nu ga ik leeker in het zwembad liggen en een boek lezen. Ach het leven is hier zo slecht nog niet.

Hartelijke groeten en me verheugend op jullie reacties,

Hans