Handel in de Go slow

Een dagelijks hoogtepunt is de rit terug vanaf de fabriek terug naar huis. Niet omdat ik dan naar huis ga, maar om de dagelijkse taferelen onderweg. In deze rit, die afhankelijk van de verkeers- en weersomstandigheden tussen de 45 min. en 2 uur duurt, krijg je een aardig beeld van de Nigeriaanse samenleving. Chaos alom op de wegen en het beeld wordt in hoge mate bepaald door handel. Langs de kant van de weg staan 100en stalletjes waar allerhande waar wordt aangeboden. Veel etenswaar natuurlijk, maar vooral de verkopers in de “go slow” –de file- hebben een wisselend en vaak ook vermakelijk assortiment. Elke Nigeriaan wil in z’n hart eigenlijk maar één ding en dat is een zaak(je) van zichzelf. Dus wordt er van alles en nog wat verhandeld. Vorige week is er blijkbaar ergens een container met “soft toiletsseats”aangekomen. En show exemplaar rond de nek en een stapel op het hoofd en zo proberen ze tussen de auto’s door laverend hun waar aan de man te brengen. En er moet natuurlijk snel onderhandeld worden, want het verkeer wacht niet. Van de week heb ik nog een mooie (nep) Montblanc vulpen gekocht. Vraagprijs 3.500 Naira en binnen een minuut afgemaakt op 500 Naira, het handelen is veel leuker dan de koop en garantie totdat je uit het zicht verdwenen bent. Tevens wordt de go slow door bedelaars gebruikt om je wat geld afhandig te maken en er worden hele toneelstukken opgevoerd. Zo is er een man die met ontbloot bovenlijf rondloopt, daarop met veel pleisters een infuusslang heeft geplakt met daaraan een lege infuuszak. Luid pratend en intussen veelvuldig wijzend naar de hemel boven hem probeert hij je duidelijk te maken dat jij een cruciale rol speelt in zijn genezing. Elke vrijdag op hetzelfde kruispunt. Ik herken nu ook veel mensen en zij jou en ook al koop of geef je niks, men blijft over het algemeen vriendelijk.. De vaste traffic officers die je op de kruispunten ziet, zwaaien keurig terug en worden af en toe beloond met wat melk als ze inderdaad de doorstroming bevorderen. Big business zijn de telefoonkaarten, want hoe arm de mensen ook zijn, iedreen heeft één of meer mobiele telefoons.
De straat voor ons huis nadert nu z’n voltooing, zelfs op zondag wordt eraan gewerkt. De auto’s kunnen nu al een week niet bij huis komen, dus die worden gestald bij een collega een straat verderop. Met het oog op de werkwijze had ik er een hard hoofd in of het wel goed zou komen, maar het eindresultaat valt niets tegen.

We hebben een redelijk rustige week achter de rug. Alles begint te wennen en Boris en Adrie beginnen hun draai te vinden. Boris komt intussen vrolijk uit school, speelt met vriendjes en zelfs ook schoorvoetend met meisjes (!) en is druk met voetballen, zwemmen en tennissen. Hij kan de eerste woordjes schrijven, maar is volgens de juf nog erg onzeker op school. Hij wil alles te perfect doen en het tempo ligt daardoor laag. Maar de progressie is duidelijk dus we hopen en denken dat dit slechts een kwestie van tijd is. Hij maakt intussen grapjes in het Engels met Antoine, Martins (Chauffeur Adrie) en de wachten en salueert keurig terug bij het verlaten en betreden van ons terrein. Wat erg moet wennen is dat er maar zo weinig jongens in groep 3/4 zitten. Omdat Shell de activiteiten van Expats in Port Harcourt aan het afbouwen is worden er wel meer kinderen verwacht binnenkort, dus hopen we dat er wat nieuwe klasgenoten bij zullen zitten. Adrie heeft haar eerste baantje te pakken: op vrijdagmorgen bieb juf op school.

Gisteren is Hans List aangekomen, onze eerste bezoek hier in Lagos. Hij blijft tot en met volgende week zondag en we hebben een leuk programma gemaakt. Vandaag naar de beachhut geweest, lekker uitwaaien en de Hansen zijn beide behoorlijk verbrand. Hans List heeft ons “boodschappenlijstje” meegnomen, dus hebben we nu zelfs echte Unox rookworst in huis. Nu nog wat zuurkool zien te scoren en het geluk is volmaakt, stamppot bij 35 graden buiten.

Groeten,

Hans