Op de ski's in Dubai....

Vorige week ben ik een weekje naar Dubai geweest met mijn college Alex Irete die bij Wamco Supply Chain Manager is. Eén van onze zusterbedrijven en meteen ook één van onze grootste leveranciers organiseerde daar voor haar klanten een 2-daagse workshop op het gebied van Supply Chain Management. Naast Nigeria waren ook collega’s uit Griekenland, Ghana, Saoudi Arabië en natuurlijk Nederland aanwezig. We zaten in een woestijn resort, circa. 70 km buiten de stad Dubai. Werkelijk midden in de desert is daar een prachtig – als in de sprookjes van 1001 nacht - gebouwd. Natuurlijk met een prachtig bijbehorend zwembad, drommedarissen (Camel in het Engels) en een heus desert restaurant waar je in de open lucht eet.
Dubai is natuurlijk behoorlijk decadent, met heel veel luxe en de hoogstandjes die er aan het verrijzen zijn worden er gebouwd onder het motto: groter, duurder en mooier dan waar ook ter wereld!
De workshop heeft een aantal duidelijke verbeterpunten aan het licht gebracht die we de komende maanden gaan implementeren. Alles gericht natuurlijk op beter voldoen aan de klantvraag tegen lagere kosten. Naast de workshop was het natuurlijk ook zinvol om met je collega’s uit andere landen ervaringen uit te wisselen. En aangezien de boog natuurlijk niet altijd gespannen kan zijn, hebben we ook nog op de ski’s gestaan in de grootste indoor ski baan ter wereld. Die staat natuurlijk in Dubai. How far can you go: buiten 40 graden Celcius en binnen minus 2 graden. Hoe decadent kan het worden. Maar wel heel leuk en vanuit de techniek bezien erg indrukwekkend. Doordat de vliegverbindingen met Dubai vanuit lagos ongunstig zijn, waren we voor een 2-daagse workshop 5 dagen onderweg. Maar geen nood, Dubai is belastingvrij en een winkelparadijs. In the “Mall of the Emirates” is werkelijk alles te koop, van luxe goederen tot en met levensmiddelen in een grote Carrefour Hypermarket. Aangezien onze vorige camera verzopen is heb ik een nieuwe aangeschaft (zie de resultaten elders op deze site) en natuurlijk wat chocola meegenomen, want daar is in Nigeria moeilijk aan te komen. Of het is al minstens drie keer gesmolten geweest, zoals we laatst ontdekten toen we bij het hoopvolle openen van een chocoladereep een een wit uitgeslagen ondefinieerbare brij aantroffen.
Vorige week is ook uiteindelijk de AH container aangekomen. Ondanks het feit dat deze lang in de haven heeft gestaan, onder tropische omstandigheden, kwamen de spullen er redelijk uit. De kaas, waar wij het meest bang voor waren, heeft de reis aardig overleefd, al is de vorm wat verlopen. Koopmans cakemeel bleek favoriet te zijn geweest bij de ratten, want die pakken waren veelal aangevreten. Na het uitpakken bleek dat we natuurlijk veel te veel hebben verscheept, want wat moet je nou met 40 potten Nutella (die hier ook te koop blijken te zijn) en 48 pakjes (Friesche Vlag) langhoudbare slagroom? Om nog maar niet te spreken van 24 pakjes gelatine, dit zal wel de categorie bestelfouten zijn.
In Dubai heb ik trouwens aan den lijve ondervonden dat Nigerianen een kooplustig volk zijn. Op het vliegveld komen ze werkelijk afgeladen met bagage aan. Liefst zo veel mogelijk verpakt in “Ghana must go bags” (zie foto), vernoemd naar de Ghanezen die met medeneming van zoveel mogelijk eigendommen door de Nigerianen in een ver verleden het land uit zijn gestuurd. Op handbagage restricties wordt niet gelet, zowel niet door de passagier als de luchtvaartmaatschappij. Alles wordt zoveel mogelijk weggestouwd in de opbergvakken, maar uiteindelijk vertrokken we met anderhalf uur vertraging omdat een deel van de handbagage overgeladen moest worden in de ruimen. Gelukkig konden de foodprocessor en de “candymaker” van een kubieke meter (!) van mijn college ook nog mee. Toch vervelend als je dure aankopen moeten achterblijven.
Boris heeft deze week vakantie en gaat daarom drie dagen naar de strandhut met veel moeders en kinderen van school. Heerlijk de hele dag aan het strand spelen, in het zwembad en natuurlijk voetballen. En elke dag pannenkoeken, barbequen en knakworstjes (de echte van Unox, bedankt meneer Albert).

Groeten, Hans